tapczan.info

1994 był okrutnym i wstrząsającym zarazem rokiem dla świata muzyki i całego popkulturowego bajorka. W tymże roku właśnie, niejaki Cobain życia się pozbawił, a zespół New Kids On The Block zwyczajnie się rozpadł.

Kurt Cobain (prawdopodobnie) nie wróci, nie nagra z resztą kolesiów nowej płyty, co innego natomiast podtatusiali, choć wizualnie – zapewne dzięki botoksowym i botoksopodobnym zabiegom – wciąż olśniewająco piękni i młodzi członkowie New Kids On The Block. Takie klasyczne wytwory amerykańskiej popkultury.

Nikt jeszcze nie wpadł na to, żeby reaktywować Cobain’a, ale znalazł się już taki, któremu zaświtał w głowie ten, zgoła karkołomny pomysł reaktywacji pierwszego, klasycznie sztucznego, stworzonego niemal laboratoryjnie boys-bandu, choć znajdą się na pewno tacy, którzy z uporem maniaka będą twierdzić, że pierwsze było Sex Pistols. W porównaniu do wyżej wymienionych, NKOTB byli utalentowani (tak przynajmniej mówią książki o Historii najnowszej i kilka pogłosek). W związku z tym trochę dłużej byli aktywni jako zespół, pewnie też dlatego, że nie ograniczali się do jednego, zamkniętego stylu, kombinowali z hip-hopem, r’n’b, soulem, a nawet kolędami! Muzycznie byli bardzo renesansowi i choć tak naprawdę, wszystko przybierało formę mniej lub bardziej łzawą, to jednak jest to stanowisko obierane zazwyczaj przez zwyczajnych zazdrośników.

Trochę pieniążków sobie zarobili, trochę się pobawili i okazało się (o dziwo!), że sława niezbyt dobrze wpływa na psychikę, albo raczej nie na wszystkich w ten sam sposób. Rach, ciach, trzask, prask i New Kids On The Block już nie było. Na szczęście (dla nastolatek) marketingowi spece wyszukali całą masę nowych, może nawet śliczniejszych chłopców, dzięki którym ówczesne nastolatki znowu miały o kim śnic po nocach, a eskalacja sikania w majtki w ekstazie przybrała formę już mocno globalną. Moczenie nocne też chyba wchodzi w grę.

New Kids On The Block przeszło do historii, ale chłopcy jednak nie mieli dość. Trójka z pięciu nagrała po kilka solowych albumów, których, bądźmy szczerzy, nikt nie zauważył. A oni niestety uwierzyli w swój talent, w swoją szczęśliwą gwiazdę. Głowili się, zastanawiali, bili się z myślami, aż w końcu spełnił się jeden z najczarniejszych snów – nazwijmy go na potrzeby wpisu najczarniejszym amerykańskim snem – czyli zrobili coś, czego się zwyczajnie robić nie powinno. Prawdopodobnie dali sobie wrzucić odurzających środków do napojów, stali się przez to niezwykle ulegli i zgodzili się, wszyscy, jak jeden mąż, aby koszmarek z przeszłości jednak powrócił. Oto jedna z bardziej bezlitosnych wiadomości w ostatnim czasie: New Kids On The Block nadchodzą.

Patrzę na to jednak z niemałą nadzieją, ze ów old-boys-band (jak sobie ich pozwolę nazwać ze względu na realny dysonans powstający w sytuacji, gdy grupę 40-latków nazywamy boys-bandem), odwróci uwagę wszelakich prześmiewców od groteski polskiego parlamentaryzmu, z jakim mamy ostatnio do czynienia.

New Kids On The Block ciężko pracują w studiu – kontestatorzy szołbiznesowej rzeczywistości już zacierają ręce – ja się natomiast zastanawiam, czy ponownie podbiją serca nastolatek? Wątpię. Prawdziwie nurtujące jest to, czy w emfazie znajdą się dzisiejsze trzydziestoparolatki, które w młodości rzewnymi łzami płakały, słuchając dokonań bostońskiego kwintetu. Jak rozumiem, chyba tylko na sentyment mogą liczyć NKOTB, z drugiej jednak strony amerykański sen, czy też nawet jego reaktywacja, bywają nieprzewidywalne niczym David Copperfield…