Michał Smolicki|January 9, 2009|koncerty|
Po doskonałej trzeciej edycji Off Festiwalu było niemal pewne, że palmę pierwszeństwa, w dziedzinie promocji ambitnej muzyki niezależnej dzierży Artur Rojek. Grudniowa edycja Off Club w katowickiej Hipnozie to najlepsze tej tezy potwierdzenie.
Michał Smolicki|January 8, 2009|płyty|
Les Savy Fav (wym. lay-sah-vee-fahv) na mapie amerykańskiego indie-rocka leży mniej więcej w połowie trasy pomiędzy At The Drive-In a Fugazi, tuż obok nieco zapomnianego Dismemberment Plan. Wypełnia więc panoramę na bardzo trudnym i niewdzięcznym odcinku. Używając słowa ‘wypełnia’ sugeruję, iż czyni to z powodzeniem.
Michał Smolicki|January 7, 2009|płyty|
Należę do tej grupy muzycznych zboczeńców, dla których niektóre płyty zyskują miano świętych. Przestaje się wtedy dostrzegać słabe strony danego albumu. Opisywane w tej recenzji dzieło Built To Spill jest dla mnie jednym z tych wyniesionych na ołtarze.
Łukasz Lembas|January 6, 2009|płyty|
Sao Paulo to największe miasto w Ameryce Południowej, a także jedna z największych aglomeracji świata. Tak sie składa, że od jakiegoś czasu w Brazylii rezyduje też niejaki Rob Mazurek – prawdziwy tytan pracy, a przy okazji ocean muzycznych pomysłów. Wygrzewa się w Brazylii, ale czasu tam nie marnuje. Bynajmniej!
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Henry Rollins, muskularny tytan pracy nie zwracający uwagi na pokusy tego świata, wydał wiele książek, nagrał wiele płyt – rycząc do mikrofonu lub rozmawiając z ludźmi. Poznałem sporą część jego płyt ze „spoken word”, ale właśnie ten niezmiennie wywiera na mnie najmocniejsze wrażenie.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Ze wszystkich albumów Coil chyba właśnie ten jest wypełniony utworami najbliższymi tradycyjnie rozumianym „piosenkom”. Oczywiście nie ma tu zwrotek przeplatanych refrenami, ale melodie „wpadają w ucho”, a rytmy nadają się do wystukiwania palcami. Tańczyć do nich raczej już się nie da.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Nazwa Coil pozostanie dla mnie chyba na zawsze związana z mistrzostwem w tworzeniu atmosfery niepokoju, grozy i uczuć trudnych do opisania słowami, z dźwięków, które osobno nie są związane z tego rodzaju klimatem. Mimo że znam już większą część z tego, co stworzył John Balance, nadal największe wrażenie robi na mnie ta płyta – pewnie dlatego, że poznałem ją jako pierwszą – nieco przez przypadek.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Po wsłuchaniu się w tę płytę trudno oprzeć się wrażeniu, że powstała pod wpływem rozczarowania: Ameryką, ludźmi – tym jak bardzo odlegli są od ideału i nielogiczni, całym życiem, tysiącem paradoksów jakie można napotkać na swojej drodze każdego dnia. Mam wrażenie że stąd właśnie wzięły się teksty Isaaca Brocka, który doprawił je jeszcze wewnętrzną melancholią.
