tapczan.info

Mimo że z redaktorem Kozłowskim bawiłem na slocie tylko dwa dni, parę słów o tym co udało się obejrzeć, posłuchać i w czym uczestniczyć.

Czytając materiały prasowe dla dziennikarzy, przyznam że w paru miejscach, nie zupełnie udało mi się złapać myśl organizatorów. “Ekosystem” który “wzrasta i rozwija się” ponadto “reaguje na bodźce”. Brzmiało to dla mnie jak zapowiedź udziału w eksperymencie naukowym. W dodatku ta forma “się replikuje”. Przyznam że czułem obawy.

Jednak już w pierwszy dzień pobytu na slocie zrozumiałem w mig co organizatorzy mieli na myśli. Klasztor w Lubiążu jest miejscem które wraz z  wciąż “dziejącą się” przestrzenią festiwalu zazębia się, tworząc unikalny klimat. Ekosystem – to zaiste rewelacyjne słowo charakteryzujące przestrzeń jaką tworzy Slot Art Festiwal.

Każdy znajdzie coś dla siebie. Bogactwo oferty jest imponujące. Warsztaty prezentują wachlarz o rozpiętości, jakiej nie mieli chińscy cesarze. Od tematów popularnych jak fotografia, malarstwo, rzeźba, rysunek, taniec, po warsztaty rzadziej spotykane, jak robienie kolczugi (sic!), strzelanie z łuku, szermierka, jazda na rowerze cyrkowym, kendo, puszczanie baniek mydlanych, żonglerka, budowanie maszyn parowych, jazda na deskorolce. Wymieniam tylko te warsztaty, które udało mi się obejrzeć po zaledwie 2 dniach.

Ponadto 4 sceny muzyczne, plus mniejsze pomieszczenia, prezentujące najróżniejsze brzmienia. Wystawy, performensy, prezentacje multimedialne. Na Slocie wszystkie te wydarzenia odbywają się równolegle, niemal że koło siebie, od malutkiego spotkania autorskiego, przez duże dyskusje otwarte, po freestyle przez skrzynie, po koncerty scenie eksperymentalnej.  Niemalże nie ma przestrzeni festiwalowej która pozostawałaby martwa. Całość tworzy wydarzenie o niezwykle oryginalnym klimacie. Festiwal ani nie przytłacza swoim rozmiarem, ani nie daje odczuć że widziałeś już wszytko.

“Slot jest platformą jednoczącą ludzi, dla których chrześcijaństwo jest inspiracją do zaangażowania się w działalność kulturalną, edukacyjną, społeczną” – piszą organizatorzy. Może nie przypadkowo na ostatniej stronie informatora, małym druczkiem. Bo trudno było wyczuć o które chrześcijaństwo chodzi. Czy to po 95 tezach Lutra, czy to które się na owe tezy wypięło.  Trudno się zorientować, bo nikt nie atakował mnie miłością, czy w zapraszał z śpiewniczkiem do kółeczka z gitarą. Byłem naprawdę mile zaskoczony że, mimo że nie do końca świadomie, pierwszy raz znalazłem się na imprezie “chrześcijańskiej” i nie chciałem z niej uciec.

Z jakim chrześcijaństwem mam do czynienia, dowiedziałem się gdy wybrałem się otwarte wykłady. Czytając bogatą ofertę, początkowo znalazłem się na spotkaniu pt. “Jak wybaczać”, ale redaktor Kozłowski namówił mnie na spotkanie pt. “Być jak Bruce, czyli jak być mężczyzną” . Mimo że tytuł tego nie zdradzał, po paru minutkach mętnego wprowadzenia w publikę poleciały grubo ciosane doktrynalne kloce, pt. “Kompromisy rujną twoje życie” ; “Odwagą jest nie przespanie się ze swoją dziewczyną przed ślubem” ; “Ja byłem prawiczkiem, po ślubie było najlepiej na świecie”; etc.

Nie mam nic do tego sposobu myślenia, ale niech ktoś to nareszcie dobrze wyłoży i spróbuje zgrabnie obronić, szanując słuchacza.  Jeśli w ogóle się da. Lepiej próbować nauczyć odpowiedzialnego sexu, lub merytorycznie i z głową zaprezentować swoje stanowisko, zamiast wciąż będąc myśleniem w epoce lampy naftowej, łudzić się, że młody wykładowca, o marnym warsztacie wystąpień publicznych, potrafi nakierować młodzież na “właściwy tor”. Wykład okazał się propagandową solówką, bez możliwości jej oceniania, współtworzenia, edycji, czy otwartej nad nią dyskusją. Stylowo w dodatku marną, rażącą o tyle bardziej, że jej poziom znacząco odbiegał od poziomu wydarzeń festiwalowych.

Mimo tej łyżeczki dziegciu, Slot Art Festiwal to wydarznie wyjątkowe i godne uwagi. Także muzcznie, bo poziom był dobry, a same sceny bez kozery prezentowały to o czym pisały w informatorze. Na scenie ekstremalnej wystąpili artyści, po których nie było co zbierać. Potężne brzmienie, niesamowita dynamika sceniczna i wykonanie. Na scenie dużej Biff mile zaskoczył, a koncert Pustek potwierdził że ostatnie wyróżnienia dla zespołu są w pełni zasłużone. Miłą niespodzianką był koncert zespołu We call it a Sound. Hipnotyzująca kapela o orginalnym brzmieniu, zaskoczyła dojrzałością muzyki i szacunkiem dla brzmienia, czujnie dobierając i kładąc dzwięki tam, gdzie najmilej zabrzmią. Jeszcze mają lekką opryszczkę, co słychać czasem w wykonaniu i instrmentlanej zachłaoności (chłopaki zmieniają instumenty, jak podkoszulki w upał), co rzutuje na jakość, ale za rok dwa ta perełka będzie oszlifowana. Ostatnim koncertem na scenie eksperymentalnej był występ formacji 10000 Szelek, która na Slot przyjachała ze swym taperskim projektem do filmu “Berlin-Symfonia wielkiego miasta” z roku 1927. Jednak, jako że z redaktorem Kozłowskim gramy w tej drużynie, możemy jedynie od siebie powiedzieć, że o tym koncercie szybko nie zapomnimy.