tapczan.info

Jak na owoc eksperymentów i improwizacji, ten album jest zadziwiająco spójny. Stojąc okrakiem między tworzącymi swoją świadomość industrialem i sceną elektroniczną, członkowie Throbbing Gristle zbudowali z 13 utworów całość, w której są mocniejsze i słabsze momenty, ale w sumie ma ona sens i przewodnią myśl. Na dodatek – nadaje się do słuchania.

Na początek o najmocniejszych momentach tej płyty. Bez wątpienia należą do nich trzy utwory: “Convincing People”, “Persuasion”, “Discipline (Berlin)” i “Hot on the Heels of Love”. Trzy pierwsze najwięcej wspólnego mają w warstwie tekstowej i wokalnej – Genesis P-Orridge zawodzi, krzyczy, powtarzając wielokrotnie te same frazy, potem zmienia układ słów i same słowa – dając świadectwo swojego niewątpliwego szaleństwa. Robi to w rytm bardzo prostych pętli z nagrań maszyn, metronomu, instrumentów i innych przypadkowych dźwięków.  Tematem jest to, jak podporządkować sobie ludzi, co zrobić, by zachowywali się jak chcemy, jak ich wykorzystywać.

Z kolei “Hot on the Heels of Love” to kawałek, ktory równie dobrze mogliby nagrać New Order lub Kraftwerk. Brakuje tu “normalnego” wokalu – zamiast tego mamy rozpalony mistyczną namiętnością głos Cosey Fanni Tutti, wzywający pomocy z Nieba. Dźwięki są tym razem dość standardowe – takie, jakie można usłyszeć w tysiącach innych piosenek. Kolejny utwór o szybszym tempie to “Still Walking”, ale tu do tradycyjnej piosenki jest jeszcze dalej. Słowa są szeptane bez ładu i składu, czasem od końca do początku, brakuje harmonii w rytmie – co przywodzi na myśl maglinę czy halucynacje po środkach, które niewątpliwie nie były obce muzykom TG.

Najbardziej “kraftwerkowy” kawałek to “walkabout”, jeden z wielu, w których w ogóle nie słychać ludzkich głosów. Podobnie “Beachy Head”, “Tanith” i “Exotica” mają raczej charakter ambientowych wypelniaczy niż pełnoprawnych kompozycji. Trzeba przy tym pamiętać, że zespół wyrósł z zainteresowania performancem i muzyka nigdy nie była dla jego uczestników przedmiotem systematycznej nauki – raczej sposobem przekazania emocji i szokowania konserwatywnych odbiorców tego medium. Oczywiście z Funkiem i Jazzem ma to niewiele wspólnego.

Throbbing Gristle przynieśli w swoich nagraniach wiele idei, które były następnie rozwijane przez innych wykonawców. Może nie zapracowali sobie na status legendy, ale ten album na pewno zasługuje na uwagę – nie tylko jako dokument ruchu, który najlepsze lata ma już dawno za sobą.

Throbbing Gristle – “Persuasion”

Throbbing Gristle – “Discipline”