Michał Wojtas|January 27, 2009|płyty|
W 1985, gdy zniecierpliwieni fani czekali już trzeci rok na nowy album, Dead Kennedys wydali “Frankenchrista”. Kawałki z tej płyty nie zapisały się w świadomości punkowego pokolenia i popkultury tak jak “California Ueber Alles” czy “Holiday in Cambodia”, ale moim skromnym zdaniem ta płyta jest najlepsza ze wszystkiego, co wydał ten zespół.
Michał Wojtas|January 23, 2009|muzyka|
Nazwa zespołu grającego Metal powinna być straszna, najlepiej straszniejsza niż rodzaj metalu, który gra. Od dziesięcioleci muzycy zakładający takie zespoły głowią się nad wymyśleniem nazwy, która pobije nabitych ćwiekami przeciwników, nawet jeśli nikt nie będzie jej w stanie odcyfrować w logo zespołu.
Michał Wojtas|January 17, 2009|film|
Kiedy zobaczycie na plakacie do tego filmu dwoje wpatrzonych w siebie bohaterów “Titanica” i tytuł sugerujący w równym stopniu komedię romantyczną, nie dajcie się zwieść. Sam Mendes wraz z Leonardo Di Caprio i Kate Winslet nakręcili film, który jest dokładnym przeciwieństwem tego gatunku.
Michał Wojtas|January 11, 2009|płyty|
Ta płyta wyniosła The Clash do szczytów popularności. Nie było to korzystne dla ich punkowej legendy, za to na pewno dla ich kieszeni. Przede wszystkim jednak dało milionom ludzi na całym świecie mozliwość dotarcia do wspaniałej mieszanki stylów, płyty wyważonej, spójnej i bardzo dynamicznej.
Michał Wojtas|January 11, 2009|płyty|
Jedna z najlepszych płyt lat osiemdziesiątych. Album, od którego wtedy zaczynało edukację muzyczną wiele gwiazd punka, który do dziś wpływa na muzyków tworzących różne gatunki. Wreszcie wyjątkowy ze względu na mieszankę wpływów w tekście i muzyce – która tworzy spójną i oryginalną całość.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Henry Rollins, muskularny tytan pracy nie zwracający uwagi na pokusy tego świata, wydał wiele książek, nagrał wiele płyt – rycząc do mikrofonu lub rozmawiając z ludźmi. Poznałem sporą część jego płyt ze „spoken word”, ale właśnie ten niezmiennie wywiera na mnie najmocniejsze wrażenie.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Ze wszystkich albumów Coil chyba właśnie ten jest wypełniony utworami najbliższymi tradycyjnie rozumianym „piosenkom”. Oczywiście nie ma tu zwrotek przeplatanych refrenami, ale melodie „wpadają w ucho”, a rytmy nadają się do wystukiwania palcami. Tańczyć do nich raczej już się nie da.
Michał Wojtas|January 4, 2009|płyty|
Nazwa Coil pozostanie dla mnie chyba na zawsze związana z mistrzostwem w tworzeniu atmosfery niepokoju, grozy i uczuć trudnych do opisania słowami, z dźwięków, które osobno nie są związane z tego rodzaju klimatem. Mimo że znam już większą część z tego, co stworzył John Balance, nadal największe wrażenie robi na mnie ta płyta – pewnie dlatego, że poznałem ją jako pierwszą – nieco przez przypadek.
| M | T | W | T | F | S | S |
|---|---|---|---|---|---|---|
| « Nov | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |||||
