tapczan.info

Zazwyczaj, gdy słyszę nazwę zespołu składającą się z rzeczownika bądź przymiotnika zwieńczonego określeniem quartet bądź quintet, reaguję alergicznie. Oczywiście – bywają wyjątki, ale przeważnie takie zestawienie w nazwie gwarantuje, że ktoś komuś po raz setny chce zrobić dobrze.

Są młodzi i chyba dzięki temu całkowicie wolni od tego, co w jazzie nazywa się hubką akademicką. Ta młodość objawia się także w zaskakującym instrumentarium. Dwójka z czterech muzyków gra na instrumencie, który został wymyślony zaledwie parę lat temu. Jego nazwa, hang, nie ma jeszcze polskiego tłumaczenia. Mniejsza o nazwę, dźwięki, jakie generuje hang oraz prostota ich wydobywania jest zaskakująca. Słuchając Particio Quartet byłem pewien, że ktoś ma oryginalnie brzmiące wibrafony. Niezwykła barwa, jaką generuje hang, wpływa na całość brzmienia płyty – pełnej przestrzeni, subtelności, kolorów i dobrej energii.

To jedna z tych płyt, która –  po nakarmieniu nią odtwarzacza – zostaje tam na długi czas. Po pierwszych dwóch dniach słuchania przypomniałem sobie świetny tekst znajdujący się na murze okalającym jeden z krakowskich kościołów – „nie bolą was kolana?”