tapczan.info

Swego czasu postawiłem lagę na polską muzykę śpiewaną. A tu proszę – bomby budzą coraz głośniej. Pierwszy ładunek odpaliły Pustki, które wypowiadając hasło: „Koniec kryzysu” swój z pewnością zakończyły, jednak mojego: nie. Wreszcie ktoś zakrzyczał: pobudka! Hey!

Katarzyna Nosowska przypomniała, że jest artystką która prezentuje nieliczną już dynastię dobrych wokalistek w kraju Lecha K. (w momencie gdy to piszę zostało 396 dni, 6 godzin, 53 minuty do zmiany tego ostatniego). Ostatnia, dziewiąta już, płyta zespołu Hey potwierdza ten fakt. Polski język śpiewany nie umarł, wiem to dzięki tej płycie: wspaniale prezentującej kaloryczność i bogactwo polszczyzny. Świetnym tekstom towarzyszą równie imponujące i zaskakujące wyważeniem, oraz świeżością, partie muzyczne. To zaiste budująca pozycja w polskiej muzyce. I dobrze, że doceniona, bo już platynowa (chodź akurat w Polsce to nagrodzenie bywa wątpliwe) Niech świeci światłem odbitym i przepędza demony ciemności grafomańskich megalomanów biorących się za śpiewanie.

Na uwagę zasługuje również wydanie. Przyznam, że zacząłem od zgięcia jednej z kolorowych karteczek, oraz zastanawiania się jak poprawnie zamknąć opakowanie, aby nie zgnieść okładki. Kolejnym, jeśli można to tak nazwać, minusem jest bardzo wyraźny charakter płyty. Co tu dużo mówić: będzie gorzko; ból, judasz, marne plony i nieudane próby, etc. W pewnych stanach ducha, lub okolicznościach za ta płytę lepiej się nie brać. Trudno zapomnieć, że to płyta o miłości –  tej nieszczęśliwej.